Ik ben Saskia, vrijwilliger bij Coloriet de Hoven

De bewoonster kijkt iedere dinsdag en donderdag uit naar Saskia’s komst. ‘Ze zit echt op me te wachten. Het eerst dat ze vraagt is: “Wat gaan we doen?” Een groot contrast met onze eerste ontmoeting.’ De eerste keer dat Saskia bij haar langskwam, zat mevrouw op haar stoel voor zich uit te staren. ‘Ze vond het op de groep niet zo leuk en bleef daarom vooral op haar kamer. Toch klikte het gelijk tussen ons.’

Waardering

Saskia kletste wat met mevrouw en als snel ontstond er een vertrouwensband. ‘We hebben het veel over haar overleden man en waar ze heeft gewoond. Ook kijken we samen naar foto’s van vroeger. Ik geniet hier echt van. Wat ik zo mooi vind is dat ze nog zoveel weet van vroeger. Ze heeft vroeger heel veel getennist en laat me vol trots haar bekers zien.’

Saskia is blij dat ze vrijwilligerswerk is gaan doen. ‘Ik werd ziek en kon mijn werk niet meer doen, maar het UWV attendeerde me op de mogelijkheid van vrijwilligerswerk. Daar had ik gelijk veel zin in! Inmiddels heb ik mijn dochter van 18 jaar ook al een keertje meegenomen om met de mensen te sjoelen. Ze was net zo enthousiast als ik! Je wordt hier echt gewaardeerd als vrijwilliger. De zorg heeft helaas geen tijd om met de bewoners naar buiten te gaan, ze vinden het daarom extra fijn als je er bent. “Mevrouw zit al op je te wachten hoor”, zeggen ze dan. Dat is leuk om te horen.’