Ik ben Mylène, vrijwilliger bij Coloriet Laarhof

Mylène werkte jarenlang als kapster, maar kon haar geliefde vak door lichamelijke klachten niet meer uitvoeren. Ze schoolde zich om, maar kwam uiteindelijk vanwege haar gezondheid thuis te zitten. Dat was het moment waarop ze besloot in actie te komen. ‘Vrijwilligerswerk heeft me altijd getrokken en dan vooral mensen met dementie. Ik weet ook niet waarom, want ik heb niemand in de familie die dit heeft’. Toen ze niet meer kon werken, overheerste het gevoel dat ze iets wilde terugdoen voor de samenleving.

Boterham smeren

Ze voegde de daad bij het woord. Bijna vier jaar geleden stapte Mylène voor het eerst binnen bij Coloriet Laarhof. ‘Ik vind het zo mooi dat de bewoners mij – ondanks de dementie – toch herkennen. “Meissie, wat fijn dat je er bent”, zeggen ze dan. Bijzonder vind ik dat. Wanneer ik help met het ontbijt smeer ik een boterham en snijd die in kleine stukjes of ik ondersteun waar nodig, als het even niet lukt. Daarna drinken we gezellig koffie. Ik bereid de lunch voor en vaak spelen we daarna nog een spelletje. Dan is het tijd om naar huis te gaan.’

De collega’s van de zorg zijn ook blij met de vrijwilliger. ‘Zij vinden het prettig als ik er ben, zodat ik een oogje in het zeil kan houden in de huiskamer. Dan kunnen zij zich volledig richten op de zorg en heerst er rust op de groep. Soms ben ik er ook bij, als een bewoner dat wil. Zo was er laatst een meneer die dat graag wilde, toen hij werd geholpen met aankleden. Ik heb hier echt mijn draai gevonden. De tijd vliegt voorbij!’