Het verhaal van Eva en Marianne: Meer dan maatjes

Marianne bracht zo’n veertig jaar van haar leven door in Spanje, waar ze samen met haar man en kinderen een bestaan opbouwde. ‘Het was de droom van mijn man om daar te wonen’, vertelt ze. Twintig jaar geleden overleed hij. Zelf bleef ze nog een tijd in Spanje, maar ze merkte dat het leven daar niet altijd makkelijk was. ‘Voor ouderen was er weinig geregeld. Ik maakte wel eens een praatje op straat, maar verder was ik vaak alleen,’ legt ze uit. Zeven jaar geleden keerde ze terug naar Nederland en ging ze in een aanleunwoning in Coloriet de Hoven wonen. ‘Mijn dochter en kleinzoon wonen hier ook, maar verder kende ik niemand toen ik hier kwam. Toen mijn casemanager voorstelde om een maatje te zoeken, stond ik daar zeker voor open.’

Meteen een klik

‘Tijdens de eerste ontmoeting klikte het meteen tussen ons’, herinnert Marianne zich. Eva vult aan: ‘We kletsten gelijk honderduit. Vanaf dat moment ben ik elke week langsgegaan. Soms blijven we binnen, maar als het weer het toelaat, gaan we op pad. We drinken ergens koffie, maken een rondje door het tuincentrum of bezoeken stadjes als Harderwijk en Elburg.’ Eva begint als vrijwilliger tijdens haar studie. ‘Ik wilde iets doen voor een ander en kwam via een vrijwilligersorganisatie als maatje bij Marianne terecht. ‘Je krijgt vooraf een omschrijving van elkaar te lezen,’ legt Eva uit. ‘Als dat goed voelt, word je gekoppeld. Daarna is het natuurlijk afwachten of er een klik is, maar die was er gelukkig meteen bij Marianne en mij.’

Bijzondere band

‘Eva helpt me met kleine dingen, zoals de televisie instellen of het doorgeven van de waterstanden. Maar het belangrijkste is dat ze er voor me is,’ vertelt Marianne. ‘Ze haalt me uit mijn routine en zorgt ervoor dat ik weer onder de mensen kom.’ Voor Eva is het vrijwilligerswerk minstens zo waardevol. ‘Ik vind het fijn om iets voor een ander te kunnen betekenen. Het geeft me voldoening om te zien hoe blij Marianne wordt van de dingen die we samen doen. We hebben echt een bijzondere band opgebouwd, ze is onderdeel van ons gezin geworden. Mijn ouders halen haar soms zelfs op als ik niet kan.’ Vorig jaar heeft Marianne kerst met de familie van Eva gevierd. ‘De ontvangst voelde daar als een warme deken,’ vertelt Marianne.

Kleine moeite, groot verschil

‘Vrijwilliger klinkt zo afstandelijk,’ zegt Marianne. ‘Eva voelt als een extra kleindochter. Sinds zij in mijn leven is, geniet ik nog meer.’ Eva vult aan: ‘Ik heb veel geleerd van Marianne. Ze heeft genoeg meegemaakt, maar blijft positief. Dat is inspirerend. We hebben al veel mooie momenten gedeeld en ik weet zeker dat ik hier zelf ook door ben gegroeid.’ Marianne knikt instemmend. ‘Het maakt niet uit hoe oud je bent of waar je vandaan komt, als je er maar voor elkaar bent.’ Eva vult aan: ‘Iedereen kan maatje worden. Het is een kleine moeite, maar het kan een groot verschil maken. Het is belangrijk werk, want samen zorgen we ervoor dat niemand er alleen voor staat.’